هدف اصلی انواع برنامهریزی در شهرها نیل به رفاه شهروندی است و برای سنجش رفاه در شهرها از شاخصهای ترکیبی استفاده میشود. پژوهش حاضر با هدف سنجش رفاه در کلانشهر شیراز و با به کارگیری شاخصهای کلارک و تابع رفاه اجتماعی اتکینسن انجام شده است. پژوهش ماهیتی کمّی- تحلیلی داشته و برای به کارگیری شاخص کلارک از متغیرهای نیازهای سلسله ...
بیشتر
هدف اصلی انواع برنامهریزی در شهرها نیل به رفاه شهروندی است و برای سنجش رفاه در شهرها از شاخصهای ترکیبی استفاده میشود. پژوهش حاضر با هدف سنجش رفاه در کلانشهر شیراز و با به کارگیری شاخصهای کلارک و تابع رفاه اجتماعی اتکینسن انجام شده است. پژوهش ماهیتی کمّی- تحلیلی داشته و برای به کارگیری شاخص کلارک از متغیرهای نیازهای سلسله مراتبی استفاده شده است و برای به کارگیری تابع رفاه اجتماعی نیز از متغیر درآمد استفاده شده است. اطلاعات درآمدی براساس دادههای رسمی مرکز آمار ایران بوده و برای به کارگیری این تابع در مناطق نه گانه کلانشهر شیراز از دادههای میدانی که از سرپرستان خانوار (384 خانوار) جمعآوری شده، استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش از خانوارهای شهر شیراز که تعداد آنها طبق سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال 1385 برابر با 344533 نفر بوده است، تشکیل میشود. سنجش رفاه با استفاده از شاخص کلارک در شهر شیراز روندی افزایشی را نشان میدهد و این شاخص از 0.253 در سال 1380 به 0.424 در سال 1385 رسیده است. شاخص کلارک نیز برای سالهای 1381 0.281، 1382 0.318، 1383 0.362 و برای سال 1384 0.388 محاسبه شده است و در مقاطع گوناگون زمانی، نشان دهندة روندی افزایشی است. یافتههای پژوهش با بهره‌گیری از شاخص اتکینسن و با لحاظ نمودن درجههای حساسیت به نابرابری، نشان میدهند که بیشترین سطح نابرابری در سالهای 1385 و 1384 و کمترین سطح نابرابری در سالهای 1381 و 1382 بوده است.
